Bunun Çözüm Gazeteciliği OLMADIĞINI nereden bileceğim?

Çözüm gazeteciliğinin ne olduğunu açıklamak için ne olmadığını gösteren örnekler sunmanın etkili olduğunu fark ettik. İşte medyada daha önce gördüğümüz yedi çeşit çözüm gazeteciliği sahtekârlığı. 

Kahramana Tapınma

Bunlar çoğu kez bireyin örnek teşkil ettiği fikri açıklama pahasına bireyi yücelten ya da göklere çıkaran hikâyelerdir. Haber, bireyin ilerleme kaydettiği bir yöntemin erdemlerinden bahsetmek yerine, kişinin dünyayı kurtarmak için yüksek maaşlı işini bırakma kararını yağlayıp ballıyor olabilir.

Sihirli Değnek

Bu tip hikâyelere genellikle teknoloji ve inovasyon bölümlerinde rastlanır. Yeni marifetli araçları hararetli bir şekilde tarif eder, onlardan örneğin “hayat kurtarıcılar” olarak bahsederler. Ayrıca bir not: Paranın da bazen sihirli değnek olarak görüldüğü olur.

Bir Arkadaşa Kıyak

Bir sahtekârı tespit edebilmenin yollarından biri de haberdeki tek ya da baskın sesin, profili çizilen organizasyon oluşudur. Sihirli değnek hikâyesinde olduğu gibi bunda da “emin olunan” pek bir taraf yoktur (örneğin başarı önerileri) ve beceriksizce paketlenmiş Halkla İlişkiler hissi verir.

Think Tank (Düşünce Kuruluşu)

Yorum gazeteciliği sorunlara (ve sonuçlara) verilen tepkilere dair gerçek habercilik içeriyorsa çözümler de keşfedebilir. Fakat “think tank gazeteciliği” henüz var olmayan şeyler sunan gazeteciliğe atıf yapar.

Anında Aktivist

Birçok okur “çözüm gazeteciliği” tanımını gördüğünde bir düğmeye basarak bir davaya $5 bağışlamalarını isteyen yazıların tanıtımını yaptığımızı düşünür. Bu türden hikâyeler duygusal bir mazeret sunar sonrasında da meseleyi “çözmeye” yarayacak belli bir dava için destek ister.

Sonradan Akla Gelen

Bu hikâyenin sonundaki, bir sorunu sözüm ona çözme gayretinde olan bir paragraf ya da kısa konuşmadır. Çözümler gerçek bir ciddiyetle ele alınmaz, daha çok sonradan akla gelmiş gibi öne sürülür.

Kalpleri Isıtan

Bu türden habercilik kurnazdır ve bir defaya mahsustur. Daha çok akşam haberlerinin sonunda ya da Şükran Gününde, limonata tezgâhı açmış bir çocuk ya da (adı, ironik bir biçimde “Chris P. Bacon” olan) sevgili domuzu için tekerlekli sandalye yapmış adam kılığında ortaya çıkar. İzleyiciye dünyada sevimli şeyler yapan iyi insanlar olduğunu anlatır fakat bizim çözüm gazeteciliğinin ele almasını istediğimiz yapısal sorunlarla ilgilenmez.